"Ludzie przychodzą i odchodzą mydląc oczy,że ważni jesteśmy, że to,że tamto.." Kartka z pamiętnika

Posty już nigdy nie będą systematycznie, nie bawie się w coś takiego. :)
Nie mam na to czasu, siły ani chęci.
Oczywiście to nie oznacza, że już nie będzie postów, będą.
Ale nie jestem w stanie wam powiedziec  kiedy przykładowo będzie następny post.
Nie mam pomysłów na posty, nie wiem o czym mogę do was pisać, nie wiem na ile mogę sobie pozwolić.
Ale obecnie jestem w bardzo podobnym miejscu co rok temu i potrzebuje czasu na wszystko.
Może i nawet jest to związane z potrzebą czasu dla mojego bloga.
Miesza się we mnie wiele emocji i ciężko mi napisać jeden spójny i logiczny tekst.
To co pisze często jest bardzo chaotyczne i zrozumiałe tylko dla mnie ale lubie to w sobie, zdecydowanie tak.
Planuje wiele zmian zobaczymy jak to wszystko się potoczy.
Zmiana własnego życia jest duża decyzja...
Pisałam wam kiedyś,że zamykam pewien rozdział w życiu zamiast zamknąć rozdział znowu zamknełam siebie :P
Wszystko okazało się bardziej skomplikowane niż mogłoby się wydawać, całą sytuacja okazała się moją jedną wielką emocją.
Emocja jakiej nigdy w życiu nie doznałam, emocja która sprawiała (sprawia) ogromny ból.
Każdy z nas ma takie sytuacja, wspomnienia w życiu którymi będzie "skażony" do końca i będą one wywoływały niesamowity ból, łzy i tęsknote.
Tęsknote nawet za czymś co sprawiało ból.
Nie udało mi się zmierzyć z całą sytuacją, problem okazał się moją słabością.
Mimo tego,że staram się śmiać wspominajac to wszystko w środku rozpadam się na milion drobnych kawałeczów.
Za każdym razem rozpadam się po czym codzienność wymaga ode mnie "sklejenia się" po czym znowu się rozpadam i składam.
Tak w kółko ale ile razy można skleić tą samą blizne?
Ile razy jesteśmy w stanie naprawić zepsuty telewizor?
10, 20 czy 30?
No właśnie nie wiemy kiedy będzie ten ostatni raz..
Wydaje mi się,że jest kilka etapów wspomnień, tęsknoty, mianowicie:
1 etap śmiejesz się, nie wierzysz, myślisz,że można naprawić coś czy cofnąć czas
2 etap płaczesz, zamykasz się w sobie, dalej nie porafisz się z tym pogodzić
3 etap powstajesz, wierzysz,że sobie poradzisz, wszystko jest lub będzie dobrze
4 etap jeden z gorszych, myślałeś,że już zapomniałeś, wszystko będzie dobrze a niespodziewanie wszystko kojarzy Ci się z tą sytuacją nawet głupie słowa czy imiona, oczywiście udajesz ,że bawi Cię cała sytuacja a w środku czujesz niewyobrażalny ból


Na razie niestety lub stety znajduje się w tym czwartym etapie i co będzie dalej...nie wiem.
Niewiedza może czyni mnie w tym momencie szczęśliwszą, bóje się co będzie lecz liczę na lepsze odczucia.
Chciałabym wymazać z pamięci ostatni rok tak..
Chciałabym żeby tego nie było
.
Pewnie nie byłabym w tym miejscu w którym jestem teraz ale gdzieś bym była, może w odpowiedniejszym miejscu.
Czuje,że nic nie jest tak jak być powinno, moje uczucia wymykają się spod mojej własnej kontroli i walczę by żyć, by wygrać, by być szczęśliwa.
Walka nie jest równa, walcze z czymś czego fizycznie nie ma, jest już tylko w mojej głowie.
Możliwe , że jestem jedyna osobą wspominającą to.
Przeraża mnie ta myśl, paraliżuje mój umysł, sprawia,że cieżko zabrać mi odech.
Chcę móc zapomnieć albo chociaż opanować uczucia które próbują mnie pochłanąć.

Otwieranie się nie jest moim priorytetem, raczej przychodzi mi to z trudem.
Ale pisze to z myślą, że nikt nie wie kim jestem.
Pomaga mi to i sprawia, że czuje chociaż na chwię przyjemną pustke w środku.